Deel 1 van de driedelige trilogie

De ongelooflijke avonturen van Vicky's wratten

We spreken nu pakweg drie jaar geleden, het wrattenseizoen is absoluut ontegensprekelijke en finaal geopend, en dat is te merken aan, en ik zeg nu maar iets, de voeten. En wat er zo opmerkelijk is aan dit paar voeten, meestal zijn voeten per paar aangebracht aan de mens, is dat ze toebehoren aan, jawel, een meisje. En niet zomaar een meisje, zeker niet, neenee, dit zijn de voeten van Vicky. En daar, mijn beste mensen, daar begint mijn eerste hoofdstuk, uit mijn eerste boek, van mijn onheroepelijk driedelige trilogie.

Hoofdstuk 1 : Wratten in volle glorie !

Maandagmorgen 8 oktober 1998, Vicky Zweetbroek's wekkerradio springt aan. Routinegewijs mikt ze blindelings een spastisch handje, het hare weliswaar, tegen de "Power"knop van haar stereo. Buiten regent het, ze heeft er vandaag echt geen zin in. Doen alsof ze ziek is zal niet helpen, dat heeft ze vorige week al gedaan. Opstaan dan maar, niets aan te doen. Ze strompelt naar de badkamer, onder weg iets tegenkomend dat binnen enkele minuten haar moeder blijkt te zijn. Een beleefd knikje kan er wel af dacht ze, en voegde de daad bij het woord. Onverwachts genoeg kreeg ze een spetter van een natte kus op de wang terug. "Reden te meer om me te wassen", mompelt ze. Ze kijkt in de spiegel, en ziet dat het morgend is. Haalt daarop het papier met opschrift : "HET IS OCHTEND" af de spiegel, en kijkt nog eens. Weer een beeld dat de ochtend bevestigd... "Jaja, het zijn lappen", mompelt ze alweer tegen haar bloedeigen spiegelbeeld, meteen krijgt ze een bevestigende knik terug. Een beetje later zitten ze met de gehele familie Zweetbroek aan tafel. "Hoe is het vandaag met je wratten?", vraagt Alouis, de onheroepelijke pater familias. "Geen idee", antwoord ze,"ben nog niet naar de wc geweest. De toestand zal mogelijkerheidshalve plus minus hetzelfde zijn als pakweg gistere, wat inhoud dat de toestand dramatisch is, maar niet ernstig." Zarah, die zich afvraagt waarom dit onsmakelijk onderwerp aan tafel besproken moet worden vraagt : "Waarom moet dit onsmakelijk onderwerp aan tafel besproken worden ?" Op deze niet on-intelligente vraag moet de gehele familie Zweetbroek Zarah het antwoord schuldig blijven. Er volgt een moeilijke stilte van enkele minuten, die gebroken wordt door niemand minder als Vicky zelf. "Ik ga naar 't wc." Waarop Zarah, die net haar uitgebreid ontbijt binnen had gekregen, rechtstaat, zich omdraait, en haar eten ter plekke via de mond aan de keukenvloer verschaft. Dit een kettingreactie veroorzakend bij de andere leden van de familie Zweetbroek (mama en papa Zweetbroek dus, aangezien Vicky ondertussen al behoorlijk het zogenaamde gemak op de proef aan 't stellen was), waardoor de gehele eethoek er net iets minder netjes uitzag als een kleine drie minuten geleden. Doch niet getreurd, want een goed half uur late is alles door Zarah opgekuisd, want volgens Alouis was zij begonnen, en is iedereen onderweg naar school of werk.

Thuisgekomen van een echte rotdag, wilt Alouis zich onmiddelijk rustig in de zetel werpen, en de zenders afgaan? Voor dat hij dat echter kan doen passeert hij Vicky, die net de wc verlaat... "Awel Vicky, hoe zit dat nu, met die die wratten van u ?" Vicky, die niet bepaald gediend was met deze vraag, ze hadden namelijk vandaag zwemmen gehad en ze had om een maar al te goed bepaalde reden niet mee mogen doen, antwoorde redelijk gefrustreerd : " Wilt ge nu alstublieft eens stoppen met zagen over mijn wratten ? Ik heb er net 34 geteld, ok ? En ja, dat is beide voeten samengenomen !" Waarop ze kwaad en half wenend naar haar kamer loopt. Alouis daarentegen diet wat hij zichzelf had voorgeschreven als remedie tegen zijn rotdag : hij neemt een pintje en plaatst zichzelve vadsig voor de tv. Voornemende dat hij vandaag geen poot meer uitsteekt.

Tegen de tijd dat Zarah thuiskomt is de spanning tussen Alouis en Vicky al behoorlijk gedaalt. Ondanks alles kan Zarah het niet laten te vermelden dat ze deze morgen, door heel de kots-scène en de daar daaropvolgende schoonmaakbeurt, te laat in haar les was. Lekker treiterend voegt ze daar nog aan toe dat ze dus maar één oplossing zag : haar klasgenoten en vrienden vertellen dat haar zus wrattenpoten heeft. En wederom loopt Vicky zwaar gekwetst richting haar kamer, maar deze keer loopt het minder goed af, aangezien ze vergeet de glazen deur om naar de gang te gaan te openen... SMOS !!! Zuchtend gaat Alouis kijken hoe het met zijn jongste dochter gesteld is. Op de plak van het ongeval aangekomen ziet hij een rode vlek tegen zijn mooie gelazen deur. Gefrustreerd veegt hij Vicky's lippenstift af, en raapt zijn hoopje dochter bijeen dat zich ongeveer onder dat plekje bevindt.

Bij de dokter aangekomen blijkt dat Vicky's neus gebarsten is. "Dat wordt dan anderhalve week met een verband rond je toeter", probeert dokter Langgat zijn patiente op te beuren. Dat hij daarin net niet geslaagd is kan men afleiden van Vicky"s gezicht : radeloosheid. Daarboven komt dan nog, en ja het moest er van komen, dat Alouis het niet kan laten te vermelden dat zijn dochter met een zware aanval van wratten te kampen heeft. Vicky, die het allemaal niet meer zag zitten, begint daarop redelijk spontaan te schreien dat het een aard heeft. Alouis echter heeft wat men noemt weinig medelijden, het is nu of nooit denkt hij. " Allé, stopt nu met blijten en trekt u kousen uit!" Na een grondige inspectie van Vicky's voeten moet dokter Langgat toegeven dat er ettelijk wratten op Vicky's stilaan beruchte voeten staan.

Hoofdstuk 2 : Bevriezen ? Nooit !

De volgende morgen zitten ze wederom met de hele familie Zweetbroek aan tafel. "Ik heb gisteren met een collega gepraat", begint mama Zweetbroek,"en die heeft verteld dat haar zoon, Geoffrey, ook last heeft gehad van wratten. Volgens haar is één van de beste oplossingen ze te bevriezen, de wratten dan weliswaar." "Bevriezen ?NOOIT !",weet Vicky zich knap te beheersen. En voor de verandering rent ze weer kwaad en onbegrepen voelend naar haar kamer, deze keer logischerwijze langs een andere weg, de glazen deur vermijdend. "Dit is echt wel pure platte kak", verbaast Zarah haar ouders plotseling. "Zo praat ge niet over een moeilijke situatie, ge weet dat Vicky het moeilijk heeft." "Daar niet van", zegt Zarah. Ze had Namelijk daadwerkelijk en ontegensprekelijk los in haar broek, en onderbroek dus ook, gedaan. "Lap, 't is weer van dat", voelt Alouis zich gedwongen mede te delen. "Blijf dan maar thuis Zarah, ge weet dat het nog wel gaat terugkomen vandaag."

Jaja, het zat in de familie, die acute diaree. Doch bleef ze meestal onopgemerkt, maar soms kwam ze toch boven, en dan wist je het, nee hoor, zoiets ontgaat je niet. Vandaar ook hun naam Zweetbroek. Ze staan er al jaren bekend oftewel berucht voor. Het verhaal doet de ronde dat hun bed-bed-overgrootvader er mede begonnen is, met het zwaar lijden aan acute spetterpoep. Maar niemand wist volgens het verhaal dat hij de racekak had, want hij was zo plat, dat het als het ware puur sap was...vandaar dat de mensen dachten dat hij gewoon zo enorm uit zijn poep zweette. Zo werd Prospère Heitenschijter (hun bed-bed-overgrootvader dus) van die dag aan Prospère Zweetbroek genoemd. En die naam heeft hij medegedragen tot nu. De naam Heitenschijter dan weer, stamt of an het woord 'geitenschijter'.Zo werd de familie van Prospère vroeger genoemd, omdat ze geiten kweekten alsof het konijnen waren. Daarom geloofden sommige dorpsbewoners dat heel de familie 's nachts samenkwam, en dan samen geiten gingen schijten. Op die manier zijn vele familieleden van Prospère omgekomen wegens verdenking van hekserijen.

Om nu even verder uit te leggen wat er die dag nog gebeurd is ten huize van de familie Zweetbroek. Zarah is dus zoals verwacht thuisgebleven, en heeft ettelijke uren op het gemak doorgebracht. Vader Zweetbroek was ook thuisgebleven om haar een beetje in het oog te houden, maar is na twee uur uit pure miserie op café gekropen met de woorden : "Ik zeg altijd : Biëter, twieje pinte in d'hand, dan stank in gans moan pand!".

Verder gebeurde er die dag niet veel, Vicky is rustig naar school gegaan, en heeft niet echt veel moeilijkheden gekend. En de mama was gewoon gaan werken.